บทที่ 8 ที่ต้องโดนเล่นงานคือคุณชายเกา 　　

เสิ่นเทียนเม่ยเองก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นไม่หยุด อยากจะรู้จักความสง่างามของคนใหญ่โตคนนั้นเสียหน่อย

"ฉินชิง อีกเดี๋ยวพวกเราไปดูที่ลิฟท์กันหน่อยไหม?"

เสิ่นเทียนเม่ยดึงเสื้อฉินชิงแล้วพูดขึ้นมา

"ไม่เอาดีกว่า อีกเดี๋ยวชั้นต้องกลับบ้านกับหลี่เฟิง..."

ดื่มเหล้าไปแก้วเดียว ฉินชิงเองก็คอไม่ค่อยแข็ง ใบหน้าแดงก่ำ

เสิ่นเทียนเม่ยเอ่ยเตือนอย่างหวังดี "เฮ้อ เธอจะไปคิดถึงเจ้าคนบ้าหลี่เฟิงทำไมกัน ครั้งนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากนะ ถ้าเราสร้างความประทับใจกับคนใหญ่โตได้ ครอบครัวของพวกเธอยังต้องมานั่งกังวลเรื่องหนี้นั่นอีกหรือ?"

"ถ้า...ถ้าอย่างนั้นก็ได้"

เพียงไม่นาน เกาเฟยก็รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

คนทั้งหมดกลั้นหายใจเพ่งสมาธิ

หรือว่าคนใหญ่โตคนนั้นจะลงมาแล้ว?

ครู่ต่อมา เกาเฟยก็วางสายลงอย่างจำใจ "พ่อผมโทรมาบอกว่างานเลี้ยงจบไปแล้ว คนใหญ่โตคนนั้นออกไปก่อนล่วงหน้า"

"เฮ้อ โชคไม่ดีเอาเสียเลย ไม่ได้เห็นความสง่างามของคนใหญ่โตนั่นเสียแล้ว..."

ทุกคนเสียดายขึ้นมา

"คุณภรรยา กินข้าวเสร็จแล้วหรือยัง?"

ตอนนี้เอง หลี่เฟิงจู่ๆ ก็เดินเข้ามา

"หลี่เฟิงนี่นายยังกล้ามาอีกหรือ? ไสหัวไป!"

เสิ่นเทียนเม่ยที่ยังดิ่งอยู่ในอาการเสียดายพอเห็นหลี่เฟิงปรากฏตัวก็โมโหขึ้นมา สะบัดฝ่ามือออกไป

"เผียะ!"

หลี่เฟิงคว้าข้อมือของเธอไว้ "เสิ่นเทียนเม่ย ชั้นรู้ว่าเธอนิสัยรุนแรง เห็นแก่ว่าเธอเป็นเพื่อนหญิงของฉินชิงนะ อย่าให้มีครั้งหน้าอีก"

"คนไม่ได้เรื่องอย่างนาย กล้ามาพูดแบบนี้กับชั้นรึ?!" เสิ่นเทียนเม่ยโมโหจนร่างงามสั่นระริก

เกาเฟยตบโต๊ะลุกขึ้นขึ้น "ไอ้คนชั้นต่ำ ปล่อยมือแกเดี๋ยวนี้ คุณหนูเสิ่นจะตบแก ก็ถือเป็นเกียรติของแกแล้ว!"

"แล้วแกเป็นใคร?" หลี่เฟิงถามขึ้นเสียงเย็น

"นี่คือลูกชายของผู้อำนวยการเกา! แกยังไม่รีบปล่อยมืออีกหรือ!"

"ลูกชายของเกาเจิ้นเฉียงหรือ?" หลี่เฟิงเหลือบมองเขา ร้องเชอะขึ้น "พ่อของแกยังไม่กล้าพูดกับชั้นแบบนี้เลยนะ"

"แกรนหาที่ตายเสียแล้ว!"

เกาเฟยตะลึงขึ้นมาก่อน จากนั้นก็โมโหขึ้นทันควัน เดินขึ้นมาตรงหน้าหลี่เฟิง เลิกแขนเสื้อขึ้นจะตีเขา

"เผียะ!"

หลี่เฟิงปล่อยเสิ่นเทียนเม่ย พลิกมือฟาดออกไป

"อ๊า..."

เกาเฟยลอยออกไป เลือดกลบปาก

ใบหน้าบวมปูด!

"ฮือฮา!"

ในห้องเฟิงเยว่ คนทั้งหมดตกตะลึงขึ้นมา

หลี่เฟิงกล้าลงมือกับลูกชายของเกาเจิ้นเฉียง!

โจวไท่ลุกขึ้นพูดอย่างโกรธแค้น "หลี่เฟิงแกรนหาที่ตายเสียแล้ว! แกไม่ใช่ทำร้ายแค่ตัวเอง แต่ยังทำร้ายครอบครัวฉินชิงด้วยรู้ตัวหรือเปล่า!"

ฉินชิงหน้าซีดไปทันที

ทั้งห้องเฟิงเยว่ มีแค่หลี่เฟิงที่เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"คุณภรรยาไม่ต้องกลัว ก็แค่ลูกผู้ดีมีเงินที่ถูกเอาใจจนเคยตัว ตีแล้วก็ตีไป ไม่มีเรื่องอะไรหรอก"

คนทั้งหมดล้วนคิดว่าหลี่เฟิงกำลังพูดแบบคนบ้า

"คุณชายเกาไม่เป็นไรใช่ไหม!"

โจวไท่กับเสิ่นเทียนเม่ยทั้งสองคนรีบร้อนเข้าไปประคองเกาเฟย

"หลีกไป!"

เกาเฟยผลักทั้งสองคนออก โมโหคลั่งขึ้นมาแล้ว

ตั้งแต่เด็กจนโต ใครบ้างที่ไม่เคารพยกย่องเขา ขนาดพ่อเขายังไม่เคยตบเขาเลย!

"เจ้าเด็กน้อย อวดดีนักนะ! วันนี้ถ้าไม่เล่นงานแกให้หมอบ ชั้นก็ไม่ใช่คนสกุลเกา"

จ้องหลี่เฟิงด้วยความโกรธ เกาเฟยล้วงโทรศัพท์มือถือโทรหาเกาเจิ้นเฉียง

"พ่อ ผมถูกอัดอยู่ที่จิ่วฉงเทียน พ่อเรียกคนรถมาหน่อย ผมจะเล่นเจ้าขยะนี่ให้ตายเลย!"

"อะไรนะ? ชั้นจะพาคนกลับไปเดี๋ยวนี้!"

คนทั้งหมดล้วนได้ยินถึงความโกรธที่ปิดไม่มิดของเกาเจิ้นเฉียงผ่านโทรศัพท์

"หลี่เฟิงเจ้าดาวพิฆาต แกนี่มันตัวซวยจริงๆ!"

หลิ่วฮุ่ยฟางร้องด่าเสียงแหลม นั่นมันผู้อำนวยการเลยนะ ตัวตนที่ตระกูลฉินไปยั่วโมโหไม่ได้ด้วยซ้ำ

"คุณชายเกา หลี่เฟิงไม่ได้ตั้งใจ คุณปล่อยเขาไปเถอะ"

ฉินชิงหน้าซีดเผือด คุกเข่าลงด้วยสัญชาตญาณ แต่กลับถูกหลี่เฟิงประคองไว้ "ไม่เป็นไรคุณภรรยา คนที่ต้องกังวลน่ะคือเขา"

บ้าแล้ว! บ้าไปแล้ว!

ตอนนีเ้อง หลี่เฟิงยังจะพูดกำเริบเสิบสานอีก

หลิ่วฮุ่ยฟางตาลาย อ่อนยวบลงไปบนเก้าอี้

"ใครกล้ามาทำร้ายลูกชายของเกาเจิ้นเฉียง!"

แค่ครู่เดีว เกาเจิ้นเฉียงที่ใบหน้าโกรธขึ้งก็ปรากฏตัวที่ห้องเฟิงเยว่ ด้านหลังมีคนร่างกำยำวิ่งตามมาพรึบพรับ

"พ่อ เจ้าเด็กนี่เลย ลูกเขยไม่ได้เรื่องของตระกูลชั้นสองคนหนึ่ง!"

เกาเฟยชี้ไปที่หลี่เฟิง "ผมแค่ด่ามันไปคำเดียว มันกลับกล้าบอกว่าขนาดพ่อยังไม่คู่ควรพูดกับมันแบบนี้!

คนทั้งหมดใช้สายตาเหมือนมองคนตายจ้องไปที่หลี่เฟิง

เพราะใบหน้าของเกาเจิ้นเฉียง ดำทมึนเป็นก้นหม้อไปแล้ว

"ดีดีดีเหลือเกิน! กี่ปีมาแล้ว ที่ไม่มีใครกล้าพูดอย่างนี้กับเกาเจิ้นเฉียง!"

เกาเจิ้นเฉียงโมโหจนหัวเราะ ย้ายสายตาไปจับบนตัวหลี่เฟิง

จากนั้น จู่ๆ ก็แข็งทื่ออยู่กับที่!

"หลี่ หลี่ หลี่..."

เกาเจิ้นเฉียงขนลุกซู่ พูดตะกุกตะกักขึ้นมา

"เพียะ!"

จู่ๆ เกาเจิ้นเฉียงก็หันหน้าตบฉาดลูกชายลงไปกองกับพื้น

"เจ้าลูกสารเลวไร้ความคิด เอะอะก็จะฆ่าคน ปีกกล้าขาแข็งนักหรือไร!"

"กล้าแจ้นมาหาเรื่องถึงจิ่วฉงเทียนนี่ อยากตายนักใช่ไหม ชั้นจะตีแกให้ตายเดี๋ยวนี้!"

เกาเจิ้นเฉียงประเคนหมัดเท้าเข้าใส่ลูกชายตนเองอย่างไม่ปราณี ซัดจนเกาเฟยร้องโอดครวญ

คนทั้งหมดงงงันไปแล้ว

ทำไมจึงเป็นเช่นนี้? ไม่ใช่หลี่เฟิงที่ต้องโดนอัดหรือ!

"ลุกขึ้นมา ขอโทษซะ!"

เกาเจิ้นเฉียงดึงผมเกาเฟยให้ลุกขึ้นมา

กดหัวเขา ให้เขาขอโทษหลี่เฟิง

หลี่เฟิงขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อย โบกไม้โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เกาเจิ้นเฉียงก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบลากลูกชายออกจากจุดวุ่นวายนี้

ผ่านไปนาน ห้องเฟิ่งเยว่ยังคงเงียบเป็นเป่าสาก

คนทั้งหมดมองหลี่เฟิงอย่างงงงัน

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง โจวไท่จึงหัวเราะแห้งๆ ออกมา "คนที่เป็นผู้อำนวยการนี่ อบรมสั่งสอนได้เข้มงวดจริงๆ"

อย่างนั้นหรือ?

คนทั้งหมดสงสัยขึ้นในใจ รู้สึกว่าเรื่องราวแปลกประหลาดเหลือเกิน

แต่ครอบครัวฉินชิง มีความรู้สึกเหมือนหนีรอดจากความตายมาได้

"หลี่เฟิง ครั้งนี้ถือว่าแกดวงดีรอดจากหายนะไปได้ อย่าคิดว่าตัวเองมีพลังจริงๆ ก็แล้วกัน"

โจวไท่มองหลี่เฟิงอย่างเหนือกว่า "วันนี้ถ้าไม่ใช่ชั้นช่วยเธอใช้หนี้ แกคิดว่าครอบครัวฉินชิงหลังจากนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง?"

"แกบอกว่าแกเป็นคนชดใช้หนี้หรือ?"

หลี่เฟิงดวงตาเย็นวาบ

"ก็ใช่สิ หรือจะบอกว่าเป็นคนไม่ได้เรื่องแบบแก?"

หลิ่วฮุ่ยฟางดึงๆ โจวไท่ "คุณชายโจวไม่ต้องสนใจเขา พวกเรารีบไปเช็คบิลดีกว่า พอเห็นเขาชั้นก็กินข้าวไม่ลงแล้ว!"

โจวไท่กดกริ่งเรียกพนักงาน

"คุณชายโจว คุณชายสามจ่ายบิลให้แล้ว"

โจวไท่ตกตะลึง หัวเราะร่าขึ้นมา "หลี่เฟิง ตอนนี้แกยังกล้าสงสัยเรื่องที่ชั้นเป็นคนใช้หนี้ให้ฉินชิงอีกไหม?"

"พี่เป้าเป็นลูกมือของคุณชายสาม คุณชายสามคงเห็นว่าชั้นกับพี่เป้ามีความสัมพันธ์อันดี ถึงจัดการเช็คบิลแทนชั้นไปแล้ว!"

ความภาคภูมิใจของโจวไท่ ล้ำหน้าคำพูดไปเสียอีก

หลิ่วฮุ่ยฟางยิ้มตาหยี "คุณชายสามมาเช็คบิลให้เองแบบนี้ เสี่ยวโจวนี่มีหน้ามีตาเสียจริง เสี่ยวชิงของพวกเราถ้าแต่งกับเธอ หลังจากนี้คงไม่ถูกใครรังแกแล้ว!"

ฉินชิงขมวดคิ้ว

พอเห็นเพื่อนหญิงไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งเลยสักนิด เสิ่นเทียนเม่ยก็เอ่ยขึ้น "คุณชายโจว อีกสามวันจะเป็นวันเกิดของฉินชิง คุณจะแสดงออกอย่างไรบ้าง?"

"แน่นอนว่าต้องมี..."

โจวไท่เพิ่งเอ่ยปาก ก็ถูกหลี่เฟิงตัดบท "เสิ่นเทียนเม่ย วันเกิดภรรยาชั้น ชั้นก็ต้องจัดงานให้ยิ่งใหญ่เพื่อเขาสิ ไม่ต้องให้คนอื่นมาสอดมือหรอก"

"แต่ว่าเธอที่เป็นเพื่อนหญิงของฉินชิงก็มาร่วมงานได้นะ โจวไท่แกเองก็มาเปิดหูเปิดตาหน่อยก็ได้"